Yüz

Gülen bir yüzüm var. Neyse ki hâlâ çoğunlukta olan o. En kötü zamanlarda hayatın gülünçlüğünü görebilen. Kendinin komikliğiyle eğlenen.

Ağlayan bir yüzüm var. Ne kadar çabuk gülebiliyorsa - belki de o yüzden- o kadar da kolay ağlayabilen. "Sana bir şey yapamam, ağlamıyorsan" diyor ya şair. Hâlâ umut var demektir.

Sinirli yüzüm var. En sevmediğim ama sık sık gösterdiğim. Ne kadar bastırmaya çalışsam da bir taraftan fırlayıveren.

Sakin yüzüm var. Biyolojimin normal işlediği, uykumun alınmış, karnımın tok olduğu o mucizevi zamanlarda .

Umursamaz yüzüm var. Herkes ne demiş, ne yapmış hiç ilgilenmeyen. On tırnağına ayrı oje süren istediğinde.

Keyifli yüzüm var. Yağmur damlalarının altında ıslanan, çıplak ayakla çimlere basan.

Kırılgan yüzüm var. Sevdiklerimin bir bakışında dağılan.

Anlayışlı yüzüm var. Suskunlukların dilini çözmüş, benden öte bir bilgelikte duran.

Bencil bir yüzüm var. Bir yanlarda sürekli isyanları oynayan. Çoğunlukla susturmaya çalıştığım ama zaman zaman beni bana hatırlatan.

Kalabalık bir yüzüm var.

Yalnız bir yüzüm var.

Hiç susmayan bir yüzüm var.

Bir de hiç konuşmayan....